Persoonlijke instellingen

Escher M.C.

Uit Tuencyclopedie

Share/Save/Bookmark
(Verschil tussen bewerkingen)
Regel 1: Regel 1:
Er zullen weinig instellingen of verzamelaars zijn die kunnen zeggen dat ze een ''echte Escher ''bezitten in de vorm van een wandkleed. De TU/e kan zich echter daarop laten voorstaan, al is het werk binnen de Universiteit niet zo bekend. Dat heeft wellicht te maken met de plek waarvoor het gemaakt werd. Het werk hangt namelijk in het [[IPO]]-gebouw, waar vroeger het Instituut voor Perceptie Onderzoek was gehuisvest en waar men zich, geheel volgens de Philips-traditie, bij binnenkomst bij een portier diende te melden. In 1967, bij het tienjarige bestaan van het vermaarde instituut waarin Philips en TU/e samenwerkten, ontstond het idee om een kunstwerk te laten maken. Toenmalig IPO-medewerker prof.dr. F. Leopold dacht meteen aan de kunstenaar Maurits Cornelis Escher (*1898 - †1972), wiens werk immers veel met perceptie te maken heeft. Na het akkoord van de oprichter en eerste IPO-directeur prof.dr. J.F. Schouten bezocht Leopold, vergezeld van een architect, de wereldberoemde graficus, die toen al rond de zeventig was. Leopold typeert Escher als een gedreven en vreselijk drukke man die altijd met zijn kunst bezig was. Voor een nieuw werk in opdracht had hij geen tijd in verband met een grote klus voor de PTT, maar Escher stelde voor om een wandtapijt te laten maken gebaseerd op een bestaand werk. Leopold koos voor ‘Omhulsel’ omdat in dat werk een oog, een neus en een oor zichtbaar zijn, de elementen die van een mens een ''perceptief ''wezen maken. Het tapijt wordt aangeschaft voor dertienhonderdvijftig gulden. De oorspronkelijke houtsnede dateert uit 1955 en toont het gezicht van Eschers vrouw Jetta. Escher stelde voor om het wandkleed te laten weven in de handweverij van zijn vriend Edmond de Cneudt. Die had al eerder tot tevredenheid van Escher opdrachten uitgevoerd en ook nu leverde hij weer vakwerk. Na al die jaren oogt het wandkleed nog steeds als nieuw.
Er zullen weinig instellingen of verzamelaars zijn die kunnen zeggen dat ze een ''echte Escher ''bezitten in de vorm van een wandkleed. De TU/e kan zich echter daarop laten voorstaan, al is het werk binnen de Universiteit niet zo bekend. Dat heeft wellicht te maken met de plek waarvoor het gemaakt werd. Het werk hangt namelijk in het [[IPO]]-gebouw, waar vroeger het Instituut voor Perceptie Onderzoek was gehuisvest en waar men zich, geheel volgens de Philips-traditie, bij binnenkomst bij een portier diende te melden. In 1967, bij het tienjarige bestaan van het vermaarde instituut waarin Philips en TU/e samenwerkten, ontstond het idee om een kunstwerk te laten maken. Toenmalig IPO-medewerker prof.dr. F. Leopold dacht meteen aan de kunstenaar Maurits Cornelis Escher (*1898 - †1972), wiens werk immers veel met perceptie te maken heeft. Na het akkoord van de oprichter en eerste IPO-directeur prof.dr. J.F. Schouten bezocht Leopold, vergezeld van een architect, de wereldberoemde graficus, die toen al rond de zeventig was. Leopold typeert Escher als een gedreven en vreselijk drukke man die altijd met zijn kunst bezig was. Voor een nieuw werk in opdracht had hij geen tijd in verband met een grote klus voor de PTT, maar Escher stelde voor om een wandtapijt te laten maken gebaseerd op een bestaand werk. Leopold koos voor ‘Omhulsel’ omdat in dat werk een oog, een neus en een oor zichtbaar zijn, de elementen die van een mens een ''perceptief ''wezen maken. Het tapijt wordt aangeschaft voor dertienhonderdvijftig gulden. De oorspronkelijke houtsnede dateert uit 1955 en toont het gezicht van Eschers vrouw Jetta. Escher stelde voor om het wandkleed te laten weven in de handweverij van zijn vriend Edmond de Cneudt. Die had al eerder tot tevredenheid van Escher opdrachten uitgevoerd en ook nu leverde hij weer vakwerk. Na al die jaren oogt het wandkleed nog steeds als nieuw.
-
[[Bestand:Lemma Escher Foto 1.jpg|thumb|left|300px|'''Titel:''' Wandtapijt met titel 'Omhulsel', deel van de kunstverzameling van de TU/e '''Foto:''' [[Bart van Overbeeke, 2006]] ]]
+
 
[[Category:Index A-Z]] [[Category:E]] [[Category:Kunst en Cultuur]] [[Category:Personen]] [[Category:E-Bronvermelding]]
[[Category:Index A-Z]] [[Category:E]] [[Category:Kunst en Cultuur]] [[Category:Personen]] [[Category:E-Bronvermelding]]

Versie op 15 feb 2019 14:45

Er zullen weinig instellingen of verzamelaars zijn die kunnen zeggen dat ze een echte Escher bezitten in de vorm van een wandkleed. De TU/e kan zich echter daarop laten voorstaan, al is het werk binnen de Universiteit niet zo bekend. Dat heeft wellicht te maken met de plek waarvoor het gemaakt werd. Het werk hangt namelijk in het IPO-gebouw, waar vroeger het Instituut voor Perceptie Onderzoek was gehuisvest en waar men zich, geheel volgens de Philips-traditie, bij binnenkomst bij een portier diende te melden. In 1967, bij het tienjarige bestaan van het vermaarde instituut waarin Philips en TU/e samenwerkten, ontstond het idee om een kunstwerk te laten maken. Toenmalig IPO-medewerker prof.dr. F. Leopold dacht meteen aan de kunstenaar Maurits Cornelis Escher (*1898 - †1972), wiens werk immers veel met perceptie te maken heeft. Na het akkoord van de oprichter en eerste IPO-directeur prof.dr. J.F. Schouten bezocht Leopold, vergezeld van een architect, de wereldberoemde graficus, die toen al rond de zeventig was. Leopold typeert Escher als een gedreven en vreselijk drukke man die altijd met zijn kunst bezig was. Voor een nieuw werk in opdracht had hij geen tijd in verband met een grote klus voor de PTT, maar Escher stelde voor om een wandtapijt te laten maken gebaseerd op een bestaand werk. Leopold koos voor ‘Omhulsel’ omdat in dat werk een oog, een neus en een oor zichtbaar zijn, de elementen die van een mens een perceptief wezen maken. Het tapijt wordt aangeschaft voor dertienhonderdvijftig gulden. De oorspronkelijke houtsnede dateert uit 1955 en toont het gezicht van Eschers vrouw Jetta. Escher stelde voor om het wandkleed te laten weven in de handweverij van zijn vriend Edmond de Cneudt. Die had al eerder tot tevredenheid van Escher opdrachten uitgevoerd en ook nu leverde hij weer vakwerk. Na al die jaren oogt het wandkleed nog steeds als nieuw.